Too many puppies!

Mauro vertelt ...

Wat een zondag, wat een zondag! De baasjes hadden verteld dat we 's namiddags op bezoek zouden gaan bij mama en papa in Nederland. Daarom dacht ik een lekker geurtje aan te trekken en rolde ik tijdens de voormiddagwandeling even in een paardendrol. Vonden m'n baasjes niet zo grappig, dus moest ik nog even langs de tuinslang passeren vooraleer we konden vertrekken ... Stelletje spelbrekers!

Toen ik uit de auto stapte, wist ik even niet wat ik zag ... Zoveel zwart-witte hondjes: allemaal Mojo's! Ik mocht even dag gaan zeggen, spannend hoor. M'n papa Rauke was er ook al, maar die was precies een beetje boos ... Zie je wel, ik zei nog dat hij niet van hondenshampoo zou houden! Met een vleugje paardendrol had ik 'm vast meteen om m'n pootje gedraaid. 

Papa Rauke

Er kwamen meer en meer hondjes, wat gezellig. En dan was plots m'n lieve mama Roza daar: jippie! Die was wel erg lief voor mij, sja, zij houdt vast wel van fleurige geurtjes ... 

Mama Roza en Mauro

Alledrie mijn broertjes waren van de partij: Mojo, Bodor en Bauke. Wat hebben ze lange, zwarte haren! Ben ik wel een beetje jaloers op hoor ... Wacht maar, mijn haren zullen nog wel groeien! Mijn broertjes zijn erg stoer, er was er eentje die zelfs uit het raam van 2 meter hoog gesprongen is om bij zijn baasje te kunnen zijn! 

Bauke en Bodor

Er waren ook twee zusjes aanwezig: Baike en Bijke. Lisa en Stella konden niet komen, want zij wonen in Frankrijk en Amerika. En Luna was hoogloops, dus die bleef ook lekker thuis zodat ze de kop van de mannen niet gek kon maken. Dat was geen slecht idee, want Mojo is een echte versierder! Hij was helemaal gek op de meisjes! Ik stiekem ook wel hoor, maar ik wachtte tot stoere Mojo uit de buurt was om avances te maken :-). 

Mojo en Bijke (?)

Toen vertrokken we op wandeling. Hier zie je me voorop lopen, samen met m'n zusje Baike. Zij is heel knap, ik vond haar erg leuk! Ze is ook heel stoer, ze schrikt niet terug voor een beetje modder. Vroeger noemden we haar plagend 'Vieze Wiesje'! 

Baike en Mauro voorop! 

Onderweg renden, speelden en ravotten we naar hartenlust. 

Mauro is de middelste van de drie honden naast elkaar, vooraan tante Jet

Ik kon heel goed opschieten met de 'oudere dames'. Oma Teuntje, de mama van mijn mama, was er ook samen met haar dochter Jet. Die twee konden super goed zwemmen, daar stond ik van te kijken! 

Mauro kijkt naar zwemmende oma Teun en tante Jet

Tante Jet en oma Teun

En ook m'n papa Rauke zwemt goed, hij mocht eventjes mijn bal gaan halen in het water onder mijn toeziend oog: mijn held! Tijdens de wandeling heb ik hem toch kunnen tonen dat ik een toffe jongen ben: een paar likjes en een gezamenlijke snuffel braken het ijs. 

Mauro kijkt toe hoe papa Rauke z'n geliefde bal 'redt'

En kijk wie daar plots kwam aangewandeld: oma Lobke! Die kende ik al, wat was ik blij om haar weer te zien. 

Oma Lobke

Ik vond het allemaal erg spannend maar ook erg leuk om iedereen terug te zien. Wat heb ik een leuke familie! Toen Esther, mama Roza's baasje, nog eens 'puppies' riep, ging ik haar heel snel een dikke knuffel geven (mijn specialiteit). Maar toen ik moe werd, ging ik toch lekker even knuffelen bij m'n eigenste baasjes. 

Mauro in volle vaart naar Esther

Na afloop gingen we nog wat drinken met z'n allen en kregen we een leuk cadeautje van papa Rauke. Dat mocht ik 's avonds thuis pas openmaken van m'n baasjes. Ik heb lekker gedeeld met m'n zusje Roxy hoor!

Tot volgend jaar op de fokkersdag allemaal! 
   

V.l.n.r.: Tante Jet, Oma Teuntje, papa Rauke, mama Roza, broertje Bodor, broertje Bauke, zusje Baike, zusje Bijke, broertje Mojo, puppy Mauro en oma Lobke

Voormiddagje Limburg

Vandaag mocht Roxy nog eens mee met de auto. Dan denkt ze meestal: 'yes, feest!'. Helaas, pindakaas, er stonden een paar minder leuke bezoekjes op het programma.

De eerste stop was het Waterhof in Velm, waar ze voor de derde keer fysiotherapeutisch behandeld werd. Alles gaat nog steeds naar wens:  pootje strekken, pootje buigen, veel minder blokkage in de rug dan eerst: OEF. Over twee weken hebben we een nieuwe afspraak en mag ze haar rugzak met zwemgerief meebrengen: een balletje en een handdoek om met de hydrotherapie te starten. Benieuwd of ze dat een goed idee zal vinden!

Omdat we een beetje tijd over hadden, zijn we daarna even gestopt tussen de suikerbietvelden voor Roxy's tweede wandeling van de dag. Kwestie van haar hoofdje even vrij te maken alvorens we naar die tweede, belangrijke afspraak moesten ...

Want vandaag mocht Roxy op controle bij de orthopedist in Landen om nieuwe foto's te laten nemen. Aangekomen wou Peter de Roeck eerst even checken hoe ze tegenwoordig loopt. Wel: richting straat heel vlot, richting praktijk helemaal niet dus ... Arme Roxy, zelfs mijn toverworst bracht haar niet op andere gedachten. Terug naar de praktijk gedragen dus en daar kreeg ze een kalmeringsspuitje.

Spannend ... ik kreeg weer een loden jas aan en samen legden we Roxy in de juiste houdingen. Dat leverde twee prachtige kiekjes op. Op de eerste foto kan je zien dat het bot onder de wig goed is dichtgegroeid. Alles ziet eruit zoals in het boekje! De staafjes die je rondom het kniegewricht ziet, zijn de goudstaafjes die we vooraf hebben laten implanteren om de pijn te verlichten en de genezing te bevorderen. Helaas hebben die hun werk niet gedaan.

Zoals je kan zien op de foto's, is er geen plaatje gemonteerd om scheenbeen samen te houden. Deze nieuwe techniek heet TTA II en is een variant op de oude TTA-techniek. In plaats van het scheenbeen te verankeren door middel van een titanium plaatje, is hier een wig met een soort weerhaakjes gebruikt, waardoor dat extra plaatje overbodig wordt. Dit is dus een minder invasieve techniek waarbij minder schade wordt toegebracht aan het bot.

De revalidatie loopt dus volledig naar wens en daar zijn we fier op! Vanaf nu mag Roxy tweemaal per dag een wandeling van 30 minuten maken (wat zal ze blij zijn om dat te ontdekken!). Verder blijven we proberen om dagelijks nog drie extra wandelingen van 10 tot 20 minuten te maken. Hoe vaker we uit wandelen gaan, hoe beter voor de revalidatie. Af en toe mogen we een stukje draf inbouwen, om de spieropbouw te bevorderen. En als 'huiswerk' gaan we tweemaal daags 5x zit-sta-zit-oefeningen doen, waarbij Roxy moet leren om haar pootje terug recht onder haar gewicht te plaatsen. Ze kan het wel, maar doet het nog niet omdat ze verwacht dat het pijn zal doen ... Daar heeft ze dus een beetje hulp bij nodig.

Toch even de kanttekening maken dat de revalidatie zeker nog niet voorbij is. Trappen blijven een no-go, net zoals springen in en uit de zetel, de auto of het bed. Haar bot en het wigje zitten goed verankerd, maar de spieren, pezen enz. rondom het gewricht zijn nog erg kwetsbaar. Beter voorkomen dan genezen dus! Ook bestaat er het gevaar dat Roxy bij het springen haar andere poot zal overbelasten, waardoor die kruisband ook kan scheuren. Voorlopig moet ze dus nog minstens 1 en misschien wel 2 maanden in de binnenkennel verblijven ... Maar tegen de kerstdagen is het ook voor Roxy écht feest!

Terug naar school!

Euh ... wacht eens even? Gaat het hier over Roxy of over Mauro? 

Mauro is niet gestopt met school, maar Roxy mocht inderdaad voor het eerst sinds 1,5 maand terug!

Euh ... is die niet nog maar net geopereerd aan haar knie? 

Jup, dat was 4,5 week geleden.

Enneuh ... is dat wel verantwoord? 

Wel, dat zit zo ...

Afgelopen vrijdag ging Roxy voor de tweede keer naar 't Waterhof voor een fysiotherapie-sessie. Volgens Ellen Martens, de behandelende kinesiste, deed Roxy het erg goed voor slechts 4 weken geleden geopereerd te zijn aan de kruisband. Ze kan haar pootje al volledig strekken en ook het buigen gaat erg goed. Ze zet al redelijk veel gewicht op haar poot ook en ze geeft niet aan dat ze het moeilijk krijgt aan het einde van haar wandelingen.

Maar ... Roxy treurt ook een beetje. Ze is de korte wandelingen zo beu als koude pap. Geregeld wil ze de oprit niet af omdat ze écht geen zin heeft om weer naar het 'klein boske' te gaan. Ze haat het ook om telkens weer opgetild te worden.

Alleen als we de sleur even doorbreken, zie je haar opleven. Als ze bijvoorbeeld eens lekker buiten in het gras mag liggen met de baasjes. Als ze mee op het terras een aperitiefje mag komen drinken. Als ze onderweg een vriendje uit de buurt tegenkomt. Als ze mee op bezoek mag bij de familie ... Kortom: als ze het gevoel krijgt erbij te horen.

Daarom hebben we besloten om vervroegd terug naar de hondenschool te gaan. Niet om al actief deel te nemen aan de lessen, maar gewoon om 'erbij te zijn'. Een beetje kijken naar haar klasgenootjes, af en toe een pootje geven, 'ja' en 'nee' knikken, een vooruitoefening, simpele aandachtsoefeningen ... Zodat Roxy terug het gevoel krijgt erbij te horen. Ellen vond het in elk geval een superidee om de moraal wat op te krikken en ik vind het fijn dat we op de hondenschool met open armen terug ontvangen werden met ons 'specialleke'.

Ah zo zit dat! En vond ze het leuk? 

Roxy heeft echt genoten van alle aandacht :-D!