Arme Roxy ...

Na lang zoeken hebben we eindelijk een dierenarts gevonden die wist wat er scheelde met Roxy. Dat er iets scheelde, was al langer duidelijk. Het begon met opstartproblemen en moeite bij het springen, maar evolueerde de laatste twee maanden tot continu manken aan de rechterachterpoot. Eerdere diagnoses luidden: heupdysplasie, artrose op de knie, spondylose in de rug waardoor er druk komt op de zenuwbanen in het ruggenmerg ... Maar eigenlijk, was haar voorste kruisband stilletjesaan meer en meer aan het doorscheuren. Tot die dus helemaal gescheurd is en Roxy deze week zelfs door haar knie zakte en niet meer steunde op de poot.

Vandaag werd Roxy geopereerd door Peter De Roeck. Hij paste de TTA-techniek toe. Daarbij wordt het bovenste deel van het scheenbeen (de tuberositas tibiae)doorgezaagd en vastgezet met een titanium implantaat. Tussen de twee delen bot wordt een soort wig geplaatst, dat het geheel openhoudt. In de gecreëerde holte worden twee botgreffes aangebracht, waardoor het lichaam de holte mettertijd zelf terug opvult met bot. Op die manier verplaatst de aanhechting van een andere pees (de rechte knieband), waardoor de voorste gekruiste band overbodig wordt.

We mochten toekijken hoe Roxy geprepareerd werd: haar pootje werd helemaal geschoren en intensief ontsmet. Daarna werd ze in de luchtpijp geïntubeerd voor de gasanesthesie. De operatie zelf is goed verlopen. Jammer genoeg was haar meniscus sterk beschadigd, door zo lang te manken. Die is dus gedeeltelijk verwijderd en kregen we mee naar huis:

Nu wacht een lange revalidatie, die door de meniscusverwijdering nog strikter is. Zes weken lang mag Roxy geen trappen lopen, alleen aan de leiband buiten (ook in de tuin) en niet spelen. De eerste week mag ze 4x per dag 3 minuutjes wandelen en zo bouwen we dat geleidelijk op. Verder gaan we vanaf week 2 naar het Waterhof voor ondersteunende fysiotherapie.

We hebben een kalmeermiddel meegekregen om Roxy rustig te houden, zodat ze minder behoefte aan actie heeft. Verder krijgt ze antibiotica en een lange kuur van ontstekingsremmers. Over een paar maanden zullen we een hond hebben die opnieuw mee kan gaan wandelen, naar de hondenschool kan, mee op reis mag. Maar nu, zitten we nog enkele weken met een zielig hoopje hond, dat niet weet hoe ze op drie poten haar behoeften moet doen, dat moeite heeft om te gaan liggen, dat ons triest aankijkt als we zeggen dat ze niet aan haar wonden mag likken ...