vrijdag 26 september 2014

Mauro's sloffen-project

Ongelooflijk wat ik allemaal in dat koppige kopje probeer te krijgen. En de ene opdracht (hierkomen, wandelen zonder trekken, ...) gaat er al wat beter in dan de andere (staan, wachten, ...). We oefenen het ene commando dan ook net iets meer dan het andere: hierkomen en wandelen zonder trekken zijn mijns inziens dan ook nét iets belangrijker dan kunnen staan en doodliggen ... Nu ik er bij nadenk trouwens, wordt het hoog tijd om eens intensief aan die 'wacht' te werken. Toch ook een erg nuttig commando!

Maar wat Mauro écht goed kan, is apporteren! Dat deed hij al vanaf de eerste dag bij ons: dingen die we weggooien, terugbrengen. Hij loopt graag rond met allerlei voorwerpen in zijn mond. Dat hebben we dan ook altijd aangemoedigd, in de hoop hem later de meest gekke dingen te kunnen laten brengen. Ik heb altijd al gedroomd van een hond die m'n sloffen komt brengen. En ik moet zeggen, we komen aardig in de buurt, al moet ik er nog iets op vinden om die sloffen alleen te laten halen als ik erom vraag ... En niet wanneer Monsieur Maurice zin heeft in een speeltje om op te zabberen.


Toen Mauro een paar weken bij ons was, begon zijn apporteerdrift te verminderen. Hij ging nog wel achter dingen aan, maar wou ze niet meer terugbrengen. Dan zijn we aan de slag gegaan met 'de omgekeerde apport'. Eerst leren iets vast te pakken en in mijn hand te leggen in ruil voor een brokje. Dan iets vastpakken, beetje achteruit lopen en het in mijn hand leggen. En zo zijn we stilletjesaan richting een vrij stabiele apport gegaan. Al lukt ook dat niet met elk voorwerp even goed ... Ook hier geldt: wat we meest oefenen, wordt best teruggebracht. Dat ziet er dan ongeveer zo uit: 



Tijd om die sloffen eens op het gazon te gooien???

maandag 15 september 2014

Home again ...

Wat hebben we haar gemist, ook al gingen we bijna dagelijks op bezoek voor een sessie knuffelen, hersenwerken en een korte wandeling. Ondertussen draaiden onze hersenen op volle toeren om een goed systeem te vinden, waarbij Roxy thuis zou kunnen revalideren. Dat wil zeggen: zorgen dat Roxy - die geen bench kent - toch in de buurt van haar baasjes kan rusten, zonder dat ze uitgedaagd wordt door Mauro en zonder dat ze de kans krijgt om ons overal te achtervolgen.

Omdat Jorgen en Annelies van de Saarloos wolfhondenkennel Of Wolfs Whisper dit jaar geen pupjes verwachten, mochten we hun puppypanelen gaan halen om een veilige binnenkennel te maken voor Roxy. Dat bracht heel wat meet- en paswerk met zich mee (want welk deel van de living offer je op?), maar ondertussen woont Roxy in een gezellig binnenhok. Ze heeft zicht over de ganse living vanuit haar twee orthobedjes en gaat vanzelf door het deurtje als we 'op je plaats' zeggen.



Roxy krijgt nog steeds kalmeermiddelen, maar is daar hoegenaamd niet van onder de indruk. Ze is erg alert en houdt alles in de gaten.Van zodra er iets gebeurt, staat ze op om alles goed te kunnen zien. Als we in de gang of in de tuin zijn, blaft ze om te laten weten dat ze alleen is (dat is wennen, want Roxy is over het algemeen een ultrastille hond). We proberen haar tijd te vullen met knabbelbotjes en zoekspelletjes, maar eigenlijk wil ze gewoon bewegen ...


We zijn in week twee van de revalidatie en dat wil zeggen dat Roxy nu vier keer per dag vijf minuutjes mag wandelen. Dat is te weinig, volgens Roxy. Van hieruit vertrekken onze dagelijkse routinewandelingen en Roxy is niet akkoord dat we nu een andere - kortere - route nemen. Telkens blijft ze ostentatief stilstaan met haar neus in de richting waar zíj naartoe zou willen. En dat is dus niet naar huis ... Als de auto thuis is, rijden we met haar naar een bosje in de buurt, zodat ze daar haar vijf minuten kan vullen. Dan is ze echt de koning te rijk en zie je haar genieten van de vele geurtjes!

Het is ongelooflijk hoe flink ze al rondstapt op haar geopereerde poot. We moeten traag wandelen zodat ze die ook effectief gebruikt, maar wat doet ze dat knap! Je moet al goed kijken om haar dan te zien manken, maar van zodra het tempo wat omhoog gaat, hinkt ze terug op drie poten. Ook bij het rechtkomen en rondlopen in de ren, zie je dat ze haar poot ontlast. Vooral na een korte wandeling, heeft ze wat meer last. Het is ook nog maar 11 dagen geleden!

Vandaag mocht Roxy op controle bij de dierenarts. Haar wonde ziet er heel schoon uit en de zwelling van haar been is helemaal weggetrokken. En ja hoor: de draadjes mochten eruit en de lampenkap mag naar de zolder! Op de terugweg zijn we even gestopt in de Belse bossen voor de laatste vijfminutenwandeling. En nu: nog meer rusten, rusten, rusten ... Maar we zijn op de goede weg!

maandag 8 september 2014

Flinke Roxy

Tijd voor een update over Roxy en haar kale knie, kwestie van de vele supporters op de hoogte te houden. Roxy is superflink, laat daar geen twijfel over bestaan. We doen er dan ook alles aan om haar revalidatie zo aangenaam mogelijk te maken. Haar wonde geneest goed en ziet er heel schoon uit. Wel is haar pootje nog heel dik, tot aan haar enkel toe.


Zaterdag is Roxy verhuisd naar mijn ouders. Bij ons moet je 6 trappen op en af om in en uit het huis te geraken. Dat is niet zo handig, voor een hond van 28 kg die absoluut geen trappen mag lopen ... Bovendien loopt er bij mijn ouders ook geen roekeloze pup rond, die zijn zus het leven zuur wil maken, of ze nu pijn heeft en moet rusten of niet. Hoewel we het verschrikkelijk vinden om haar in deze moeilijke tijden elders onder te brengen en de zorg voor haar uit handen te geven, denken we dat Roxy in deze omstandigheden de beste kansen krijgt op een goede revalidatie. En dat is tenslotte het allerbelangrijkste! 

Natuurlijk gaan we zo veel mogelijk op bezoek, om één van de wandelingetjes over te nemen en om te kijken hoe ze evolueert. Vorige week is ook Roxy's nieuwe orthobed aangekomen: een heerlijk mandje met 'memory foam' en een schapenvelletje, waar ze lekker knus in kan dromen. Zeker nu ze niet in de zetel mag (haar favoriete slaapplek), vonden we het belangrijk om haar een waardig alternatief te geven.


Die plastic kegel rond haar kop, dat was eigenlijk toch geen zicht en extreem onhandig. Maar wel noodzakelijk, want likken aan de wonde is uit den boze. Zolang ze onder toezicht is, hoeft ze de kap niet op. Dan blijft ze er flink af en zo kan ze toch nog eens op andere plekjes likken. Maar als ze zonder toezicht is en 's nachts, is zo'n kap echt wel nodig. Daarom hebben we een 'Comfy cone' gekocht, een zacht alternatief met als slogan 'Feeling bad never felt so good'.


Verder houden we haar rustig met een kalmeermiddel. Het was een beetje zoeken naar de juiste dosis: de dierenarts had ons al gewaarschuwd dat elke hond er anders op reageert. De bedoeling is dat ze geen behoefte heeft om rond te lopen, omdat ze geen bench kent, maar dat ze wel nog in staat is om stevig op haar (3) poten te staan wanneer ze even buiten mag. Op de dag na de operatie gaven we haar 2 x 2 pillen, maar toen was ze echt van de wereld: waar je haar neerlegde, bleef ze liggen. Omdat ze nogal wankel op de poten stond, probeerden we de dosis te verminderen. De volgende dag kreeg ze 2 x 1 pil, maar toen was ze na de middag en 's avonds té wakker. Gisteren kreeg ze 2 x 1,5 pil en 2 pillen voor het slapengaan, dat lijkt voorlopig een goede dosis te zijn.

Op 6 à 7 u na het innemen van de pillen, wordt Roxy wat alerter. Gisteren en vandaag ging ik op dat moment even babysitten, omdat mijn ouders weg moesten. Dan heb ik even (liggend) gehersenwerkt met Roxy, zodat ze mentaal gestimuleerd (en vermoeid) werd. Na het hersenwerken mocht ze mee voor haar 3-minutenwandeling. Terug thuis kreeg ze de pilletjes, maar legde ze zich al doodmoe in haar mandje voor die konden beginnen werken. Missie volbracht!


Het 'behoeften' doen is momenteel het grootste probleem. Roxy kan perfect plassen op commando, maar aan haar grote boodschap hangen rituelen vast ... Sowieso vindt Roxy het niet leuk om dat te doen aan de leiband, maar nu kan het niet anders. Verder heeft ze ook haar vaste plekjes in het bos, waar ze niet graag van afwijkt. Met drie minuten geraken we amper aan het volgende huis in de straat, laat staan in een bos ... Dus houdt ze op. Lang. Terwijl ze standaard driemaal daags moet, houdt ze nu alles meer dan 24 u op. Logisch, want die houding doet pijn, getuige de hartverscheurende jank die ze gisteren liet horen tijdens het drukken. Je kan het haar dus moeilijk kwalijk nemen, dat ze 's nachts wel eens een piepklein accidentje heeft ...

Ach, we zijn al in de helft van week één, vanaf donderdag mag ze al 5 minuutjes per keer naar buiten :-). Roxy steunt trouwens al een heel klein beetje op haar geopereerde poot. Dat moet pijn doen volgens mij, maar toch begint ze hem al te gebruiken. Zei ik al hoe flink ze is? En hoe knap ze staat met haar omgekeerde lampenkap :-D?




donderdag 4 september 2014

Arme Roxy ...

Na lang zoeken hebben we eindelijk een dierenarts gevonden die wist wat er scheelde met Roxy. Dat er iets scheelde, was al langer duidelijk. Het begon met opstartproblemen en moeite bij het springen, maar evolueerde de laatste twee maanden tot continu manken aan de rechterachterpoot. Eerdere diagnoses luidden: heupdysplasie, artrose op de knie, spondylose in de rug waardoor er druk komt op de zenuwbanen in het ruggenmerg ... Maar eigenlijk, was haar voorste kruisband stilletjesaan meer en meer aan het doorscheuren. Tot die dus helemaal gescheurd is en Roxy deze week zelfs door haar knie zakte en niet meer steunde op de poot.

Vandaag werd Roxy geopereerd door Peter De Roeck. Hij paste de TTA-techniek toe. Daarbij wordt het bovenste deel van het scheenbeen (de tuberositas tibiae)doorgezaagd en vastgezet met een titanium implantaat. Tussen de twee delen bot wordt een soort wig geplaatst, dat het geheel openhoudt. In de gecreëerde holte worden twee botgreffes aangebracht, waardoor het lichaam de holte mettertijd zelf terug opvult met bot. Op die manier verplaatst de aanhechting van een andere pees (de rechte knieband), waardoor de voorste gekruiste band overbodig wordt.

We mochten toekijken hoe Roxy geprepareerd werd: haar pootje werd helemaal geschoren en intensief ontsmet. Daarna werd ze in de luchtpijp geïntubeerd voor de gasanesthesie. De operatie zelf is goed verlopen. Jammer genoeg was haar meniscus sterk beschadigd, door zo lang te manken. Die is dus gedeeltelijk verwijderd en kregen we mee naar huis:


Nu wacht een lange revalidatie, die door de meniscusverwijdering nog strikter is. Zes weken lang mag Roxy geen trappen lopen, alleen aan de leiband buiten (ook in de tuin) en niet spelen. De eerste week mag ze 4x per dag 3 minuutjes wandelen en zo bouwen we dat geleidelijk op. Verder gaan we vanaf week 2 naar het Waterhof voor ondersteunende fysiotherapie.

We hebben een kalmeermiddel meegekregen om Roxy rustig te houden, zodat ze minder behoefte aan actie heeft. Verder krijgt ze antibiotica en een lange kuur van ontstekingsremmers. Over een paar maanden zullen we een hond hebben die opnieuw mee kan gaan wandelen, naar de hondenschool kan, mee op reis mag. Maar nu, zitten we nog enkele weken met een zielig hoopje hond, dat niet weet hoe ze op drie poten haar behoeften moet doen, dat moeite heeft om te gaan liggen, dat ons triest aankijkt als we zeggen dat ze niet aan haar wonden mag likken ...