Mauro's sloffen-project

Ongelooflijk wat ik allemaal in dat koppige kopje probeer te krijgen. En de ene opdracht (hierkomen, wandelen zonder trekken, ...) gaat er al wat beter in dan de andere (staan, wachten, ...). We oefenen het ene commando dan ook net iets meer dan het andere: hierkomen en wandelen zonder trekken zijn mijns inziens dan ook nét iets belangrijker dan kunnen staan en doodliggen ... Nu ik er bij nadenk trouwens, wordt het hoog tijd om eens intensief aan die 'wacht' te werken. Toch ook een erg nuttig commando!

Maar wat Mauro écht goed kan, is apporteren! Dat deed hij al vanaf de eerste dag bij ons: dingen die we weggooien, terugbrengen. Hij loopt graag rond met allerlei voorwerpen in zijn mond. Dat hebben we dan ook altijd aangemoedigd, in de hoop hem later de meest gekke dingen te kunnen laten brengen. Ik heb altijd al gedroomd van een hond die m'n sloffen komt brengen. En ik moet zeggen, we komen aardig in de buurt, al moet ik er nog iets op vinden om die sloffen alleen te laten halen als ik erom vraag ... En niet wanneer Monsieur Maurice zin heeft in een speeltje om op te zabberen.

Toen Mauro een paar weken bij ons was, begon zijn apporteerdrift te verminderen. Hij ging nog wel achter dingen aan, maar wou ze niet meer terugbrengen. Dan zijn we aan de slag gegaan met 'de omgekeerde apport'. Eerst leren iets vast te pakken en in mijn hand te leggen in ruil voor een brokje. Dan iets vastpakken, beetje achteruit lopen en het in mijn hand leggen. En zo zijn we stilletjesaan richting een vrij stabiele apport gegaan. Al lukt ook dat niet met elk voorwerp even goed ... Ook hier geldt: wat we meest oefenen, wordt best teruggebracht. Dat ziet er dan ongeveer zo uit: 

Tijd om die sloffen eens op het gazon te gooien???