Home again ...

Wat hebben we haar gemist, ook al gingen we bijna dagelijks op bezoek voor een sessie knuffelen, hersenwerken en een korte wandeling. Ondertussen draaiden onze hersenen op volle toeren om een goed systeem te vinden, waarbij Roxy thuis zou kunnen revalideren. Dat wil zeggen: zorgen dat Roxy - die geen bench kent - toch in de buurt van haar baasjes kan rusten, zonder dat ze uitgedaagd wordt door Mauro en zonder dat ze de kans krijgt om ons overal te achtervolgen.

Omdat Jorgen en Annelies van de Saarloos wolfhondenkennel Of Wolfs Whisper dit jaar geen pupjes verwachten, mochten we hun puppypanelen gaan halen om een veilige binnenkennel te maken voor Roxy. Dat bracht heel wat meet- en paswerk met zich mee (want welk deel van de living offer je op?), maar ondertussen woont Roxy in een gezellig binnenhok. Ze heeft zicht over de ganse living vanuit haar twee orthobedjes en gaat vanzelf door het deurtje als we 'op je plaats' zeggen.

Roxy krijgt nog steeds kalmeermiddelen, maar is daar hoegenaamd niet van onder de indruk. Ze is erg alert en houdt alles in de gaten.Van zodra er iets gebeurt, staat ze op om alles goed te kunnen zien. Als we in de gang of in de tuin zijn, blaft ze om te laten weten dat ze alleen is (dat is wennen, want Roxy is over het algemeen een ultrastille hond). We proberen haar tijd te vullen met knabbelbotjes en zoekspelletjes, maar eigenlijk wil ze gewoon bewegen ...

We zijn in week twee van de revalidatie en dat wil zeggen dat Roxy nu vier keer per dag vijf minuutjes mag wandelen. Dat is te weinig, volgens Roxy. Van hieruit vertrekken onze dagelijkse routinewandelingen en Roxy is niet akkoord dat we nu een andere - kortere - route nemen. Telkens blijft ze ostentatief stilstaan met haar neus in de richting waar zíj naartoe zou willen. En dat is dus niet naar huis ... Als de auto thuis is, rijden we met haar naar een bosje in de buurt, zodat ze daar haar vijf minuten kan vullen. Dan is ze echt de koning te rijk en zie je haar genieten van de vele geurtjes!

Het is ongelooflijk hoe flink ze al rondstapt op haar geopereerde poot. We moeten traag wandelen zodat ze die ook effectief gebruikt, maar wat doet ze dat knap! Je moet al goed kijken om haar dan te zien manken, maar van zodra het tempo wat omhoog gaat, hinkt ze terug op drie poten. Ook bij het rechtkomen en rondlopen in de ren, zie je dat ze haar poot ontlast. Vooral na een korte wandeling, heeft ze wat meer last. Het is ook nog maar 11 dagen geleden!

Vandaag mocht Roxy op controle bij de dierenarts. Haar wonde ziet er heel schoon uit en de zwelling van haar been is helemaal weggetrokken. En ja hoor: de draadjes mochten eruit en de lampenkap mag naar de zolder! Op de terugweg zijn we even gestopt in de Belse bossen voor de laatste vijfminutenwandeling. En nu: nog meer rusten, rusten, rusten ... Maar we zijn op de goede weg!