Mauro mocht als eerste aantreden bij de jonge reuen. De keurmeester wist me nog even in spanning te houden, want hij wou ons eerst 'Zeer goed' geven, omdat er wat meer stuwing in de achterhand mocht zijn. Omwille van zijn jeugdige leeftijd, kregen we dan toch een 'Uitmuntend'. Dat zou nog wel goed komen, zeker als we verder gaan in de agilitysport, wist hij ons te vertellen! Wij blij natuurlijk, maar het goede nieuws was nog niet gedaan ...
Omdat er geen jonge teven aanwezig waren, stroomden we meteen door naar de verkiezing van de BOB of 'Best of breed'. Daar mochten we aantreden tegenover opa Jelmer en twee teefjes. De opmerking over die achterhand in het achterhoofd houdend, deed ik extra veel moeite om hem mooi te laten lopen op de kop van het rijtje.
En ja hoor: Mauro (the puppy formerly known as Pietje), werd uitverkozen tot de beste van het ras! Wat waren we apetrots!!! Het doet wel wat met je, om bij die grote '1' te mogen plaatsnemen.
En toen ... begon het grote wachten ... Die tijd bracht Mauro vooral door op zijn favoriete plekje: in de regisseursstoel. We moesten immers nog tweemaal aantreden in de erering, en het duurde laaaaaaang eer we aan de beurt waren.
Eerst kwamen we uit tegen de andere junior winnaars. Een bende van zo'n 50 jonge honden tussen de 9 maanden en 1,5 jaar oud, allemaal samen op het mooie, blauwe tapijt van de erering. Jawadde, en dat als je net wakker bent! Mauro vond het niks, en legde zich (vlak voordat de keurmeester bij ons kwam) te dutten op het tapijt. Oopsie!
Het echte werk moest nog komen: we werden opnieuw in de erering geroepen voor de keuring van mooiste hond uit rasgroep 7 (de staande honden). Dat was erg indrukwekkend, om te mogen aantreden tussen al die perfect getrimde en getrainde honden, van alle leeftijden, en hun baasjes in mantelpak. Mauro kende de erering ondertussen en toonde zich ditmaal van zijn allerbeste kant.
We werden niet geselecteerd voor de plaatsing, maar het was heel indrukwekkend om dit eens te mogen meemaken. Mauro heeft een mooie titel op zijn palmares, kennisgemaakt met een heleboel nieuwe rassen en zich netjes gedragen in en rond de ring. Mijn schattemannetje!
Tot slot nog een foto van opa Jelmer, die bij ons zat in een heel gezellige ren met (een deel van) zijn harem. De gelijkenis is groot, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten